واگویه  - (To Speak)

این حنجره مقاومتی معین دارد و گاه چون اکنون هوار می‌کشد و چنگ می‌زند در زبان عریان و متورم می‌شود تارهاش و می‌ترکد و می‌پاشد بر این آینه که بند بند انگشتانمان در شکستنش سهیم بوده است.

تکه تکه‌ی دیدار، در تکه‌های عصب ، در تکه‌های غریو، در تکه‌های تاریک ، در تراشه‌های پراکنده در شکاف اعماق:

آن گل که پرچم‌هایش را در باد افشانده است و کاسبرگش چون دهانی افشان ، به واژه‌های پریشان گلبرگ‌هایش را می‌پراکند.

و این ستاره‌ها و صندلی‌های معلق که با اشاره‌ی شمشیرهای کهنه ، هنوز تاب می‌خورند.

و دارها که بر اقیانوس روانند ، و خاک که ذات خود را بر باد یافته است ، و ما که مانده‌ایم و همین جا مانده‌ایم و همین جا می‌مانیم و سرهامان روی صندلی تاب می‌آورد و گیسوانمان آتشی در اقیانوس می‌زند که در ﺗﻸﻟﺆﺵ اعماق زمین بدرخشد، بدرخشد در خواب ، بدرخشد در بیداری ،بدرخشد در وهم ، بدرخشد در ضمیری که نمی‌تواند ندرخشد ، همچنان که می‌درخشد آن روشنای بلند که روان است ، روان بوده است ، روان خواهد بود.

شعری که چکه چکه فرو باریده است ، فرو می‌بارد و آب ها و طوفان ها را برانگیخته است و بر می‌انگیزد و آب ها و طوفان ها را آرام کرده است و آرام می‌کند و ما که گیسو گیسو به راه افتاده‌ایم و به راه می‌افتیم و زندان ها که به راه افتاده‌اند و به راه می‌افتند و دارها که به راه افتاده‌اند و به راه می‌افتند و ویرانه ها و آبادی ها که به راه می‌افتند و چکه‌ها که دوباره بخار شده‌است و چکه‌ها که دوباره فرو باریده است و می‌بارد ، و می‌بارد تا این نیمه از صراحت خود، در ایمان شقه شقه بنگرد و تکه‌های ناصافش را به هم بچسباند که تنظیم این شکستگی تمام عمر وقت گرفته‌ست و سایه روشن شک و یقین و ابهام و وضوحش ، توان بردباری را فرسوده است.

اما چرا به وحشت باید افتاد ؟ که در این بازجست شاید جای انگشتان خویش یا نیاکان یا حتا فرزندانمان را در زنگار آینه پیدا کنیم.

دنیا از این بیان مقطع یا مسلسل آسیبی نمی‌بیند و از ناموزونی‌اش نیز طنین موزون شاعران بر هم نمی‌خورد.

این خط آشنا در عین آسانی دشوار است ، زیرا که خط خویشتن است و لب به واژه‌هایی می‌گشاید که عشق در ﺗﺄمل برای خویش پیش از آنکه تنظیمشان کرده باشد ، تعبیرشان کرده است.

پس بنویس ؛ آنچه اکنون می‌گذرد در ﺷﺄن کیست و آنچه از این معنا باز می‌یابیم شایسته ی کدام الفاظ است؟

بنویس روی خاک به اندازه ستاره ،گام‌هایی روان بوده است و همچنان روان است و این زمین به گام‌های فرومانده نیز می‌اندیشد و اندیشیده است و حافظه‌اش همچنان می‌انبارد و می‌انبارد و خطی می‌شود و در فرصت شهاب که سنگ از ستاره‌های فرو ریخته به نجوا می‌افتد با سنگ یا استخوان که فرو می‌رود در خاک ، و ذره ذره حکایت را باز می‌گوید.

بنویس اکنون کجاست ، رویامان کجاست ؟ کجاست بند بند استخوان‌هامان کجاست؟ کجاست حرف‌های گمشده که می‌خواست گوش دنیا را کر کند ؟

بنویس آزادی رویای ساده‌ای است که خاک ، هر شب در اعماق ناپیدایش فرو می‌رود و صبح از حواشی پیدایش بر می‌آید و این زبان اگر چه به تلفظش عادت نکرده‌است ، صدای هجی کردنش را آن سوی سکوت شنیده‌است.

بنویس عشق اسم شبی است هنوز ، که ما را در ورطه‌های دنیا حق حضور داده است و سایه‌هامان را از دیوارهای کهنه گذرانده است ، و می‌گذراند اگر چه بوی کهنگی اکنون مشاممان را بیازارد و از چهار جانب ، خو گیریم و اخت شویم و شک کنیم و شک و یقین بیامیزند و میخکوبمان کنند و بر آشوبیم و باز بنویسیم ، که ما همچنان می‌نویسیم ، که ما همچنان در اینجا ماندیم، مثل درخت که مانده است ، مثل گرسنگی که اینجا مانده است و مثل سنگ ها که مانده‌اند و مثل درد که مانده است و مثل خاک که مانده است و مثل شب که هنوز مثل روز مانده است و مثل ساعت و نبض و خاموشی ، مثل شعر و فراموشی ، مثل وهن و مثل دوست داشتن ، مثل پرنده ، مثل فقر، مثل شک مثل یقین مثل آتش مثل فکر مثل برق مثل تنهایی مثل فن مثل شبنم مثل خشونت مثل دانایی مثل نسبیت مثل ترس مثل تهور مثل قتل مثل سلول مثل میکرب مثل آرزو مثل عدم حتمیت مثل آزادی و مثل استبداد و مثل هر چیزی که از ما نشانه ای دارد و ما از آن نشانه ای داریم.

ما شاهد شعارها و شعر های خویشتنیم و شاهد یقین و تردید خویشتنیم و شاهد فساد و رشد خویشتنیم و با همین شعاع که آسان می‌نماید ، قوس دوام را تا اینجا پیموده‌ایم و دایره هر دم بزرگتر شده است تا ذره ذره‌ی خویشتن را گرد آوریم و باز به پا شود و باز گرد آوریم و باز حنجره به حنجره بخوانیم و خاموش شویم و باز بخوانیم و لحظه به لحظه رویامان را بنویسیم و خط زنند و باز بنویسیم و باز خط زنیم و باز بخوانیم و باز بنویسیم و باز خط زنند و باز حرف به حرف بنویسیم و باز بنویسیم و باز . . .

.

محمد مختاری - Mohammad Mokhtari